Mijn studiekeuze, het voelde als een wilde gok.
En toch moest het. Ik moest hier en nu een studiekeuze maken. En hoewel iedereen al jaren riep wat ze later wilde worden, wist ik het nog steeds niet.
Zelfs mijn jongere zussen wisten al lang dat ze voor muziek zouden kiezen. En ja hoor, die zitten allebei al jaren op het conservatorium muziek te maken. Ook mijn ouders hebben diezelfde studies gedaan en werken tot op de dag van vandaag nog in de muziekwereld.
Ik speelde al zeker tien jaar piano als hobby, maar of ik dat nou écht wilde doen voor de rest van m’n leven? Daar werd ik niet zo warm van. En toch voelde ik een beetje druk (vanuit mezelf) om ook voor muziek te kiezen. Al moet ik zeggen dat mijn ouders altijd hebben duidelijk gemaakt dat ik voor iets moet kiezen wat ik graag doe. Wat dat ook mocht zijn.
Nou, dan vond ik mensen ook wel interessant. De werking van de hersenen enzo. Ik las graag tijdschriften over psychologie en had sinds kort het vak ook op de middelbare school gekregen. Het klikte niet zo met de leraar, maar de inhoud was wel heel interessant. Ik kon dan ook niks anders bedenken.
Ik heb mijn pijlen daarom gericht op Toegepaste Psychologie. Het voelde als een wilde gok. Al die medestudenten die vanaf de introductiedag al riepen dat ze hier waren om mensen te helpen… Ik werd er een beetje gek van, want zelfs dáár was ik niet zo zeker van. Ik wist alleen maar dat het me enorm boeide, dat ik andere mensen ermee zou helpen zei me dan weer niks. Dat voelde trouwens best egoïstisch op dat moment, dus ik hield het maar voor me.
Zelfs jaren later, toen ik op de foto mocht met het schoolhoofd met m’n diploma in handen, vroeg ik me nog steeds af wat ik ermee wilde doen. Maar daar maakte ik me niet zo’n zorgen over. De mogelijkheden waren namelijk eindeloos.
En ik, ik heb toch maar vier jaar fantastisch veel mogen leren en ontdekken over iets dat ik gewoon super leuk vind. Als je voor je interesse of je passie kiest, zul je veel meer gemotiveerd zijn om door te gaan. Ook als het moeilijk wordt. Ook als je geen doel voor ogen hebt, zoals ik had. En dat is meteen de sterkste vorm van motivatie. Studeren omdat je het interessant vindt. Het is die aantrekking met het vak die je er doorheen sleurt door dik en dun.
En als ik dan nu zie hoe ik dagelijks me inzet om ‘mensen te helpen’, in mijn geval studenten te begeleiden, ben ik blij dat ik ook daadwerkelijk iets kan doen met alles wat ik geleerd heb. Het zou toch maar zonde zijn om mijn kennis en ervaring voor mezelf te houden, niet?
Reactie plaatsen
Reacties